اگر از آن فرداهای دور
روزی هم قسمتِ ما شد؛
خانه ای بسازیم
سقفَش آُسمان
و ستونهایش سپیدارهای بلند
- می دانی که دلم زیر سقف کوتاه می گیرد -
و دیوارهایش گیسوان بید
تا
شب که به خانه
بازگشتم
نیازی به باز کردن در نباشد
و تو بتوانی
تمام توشه ی خسته گی زندگی را
با لبخندی
پذیرا باشی.
::
شاید این
آن تعبیر همیشه گیِ آرزوهایمان
باشد.