خُب گویا دیگر کافی بود.
313 یادداشت در این وجیزه گرد آمد که درونی‌ترین لحظاتم را بازنمایی کرد. حقَ‌ش هم همین است که آخرین صفحه‌ی هر دفتری بسته شود و به جایی تکیه دهی و آهی از ژرفای دل بکشی و بگویی: خُب! این هم از این.
از تمامی افرادی که کنجکاوی یا دغدغه‌ی خواندن مرا در این‌جا داشتند، سپاسگزاری می‌کنم. برایشان دلی خوش آرزومندم و نیز آزادی!
خُب. بدرود.